»»» Letra Dashrie «««

Te filloj kete leter duke shprehur dashurine qe ndjej per Ty, e di se s'do mjaftoje koha per t'a lexuar deri ne fund. Me thua se me kupton, por perseri ndjej nje zbrazetire te sepakuptuares, sepse as une nuk di se cfare fjale te perdor, me cfare shkronja te shkruaj, cfare vargje te thuaj, nuk gjej dot qe ta thuan gjith kete ndjenje te nje dashurie te perkryer, fjala "te dua" sot ka humbur vleren, sepse thuhet pa mos e ndjere, thuhet per t'ia dhene tjetrit ndjenjen se e don, por zemra e thot te kunderten, une sonte s'do e perdor kete fjale, sepse kjo fjale ka vrare shume zemra, shume i ka lene te thyra, dhe do mundohem qe sonte te gjej menyra tjera qe te te jap ndjenjen se nuk te don askush tjeter perpos meje, qe nuk i nevojitesh askujt perpos meje!
Me ke munguar shume kohen e fundit, mengjeset kane aguar pa buzeqeshjen tende, pa ndricimin e syve te Tua.
Me mungon shume edhe ne keto ore te vona. Pa Ty koha nuk kalon, cdo minut percjell me kujdes e numroj minutat qe na kane mbetur per te aguar nje mengjes serisht prane teje, dhe e ndjej se nuk ka mbetur me shume, shkoi e shumta e pakta mbeti, e une tash shkoj te fje me shpejt qe te kaloje me shpejte kjo kohe, eshte kjo koha e pritjes.

Me ket cop leter te shkruar me shum vuajtje, e kupton i dashur se sa me mungon sonte, se sa kom deshir qe te jesh afer te perkeledhja ti puthesha buzet etua qe me japin plot jet.
Jeta gjithmon te ka afruar ket une,por sonte jo jo,,nuk e di ku eshte qellimi,,apo ndoshta je tretur ne mendimet e dikujt tjeter,,apo je duke kaluar keto ore te vona me ndnje vajz qe se besoj qe te don,,apo qe te ka dasht siq te duaa dhe te kom dasht une...
Shpresoj qe me ket letren time qe po ta kushtoj ty,,te kthehesh ne kraharorin tim e te pushosh se vetem tek un jom e bindur qe e gjen qetsin shpirterore,sepse se besoj qe dikush te jep nga jeta e ssaj,siq te kam dhen une nga jeta ime.
Me mungon,,dhe permes kesaj letre shprehi vuajtjen time,,dhe ndjehem ma e qete ne shpirt.
Do te mbetesh i pa harruar i dashur,, te pret e dashura jote qe te ktheehesh i buzeqeshur pran saj dhe dije qe mungesa jote me ben te vuajj...

Vjeshta!!!
Pse valle kjo stin vjeshte me kujton qdo qast,qdo kujtim,qdo gezim qe kalova me ty..
shikoj gjethet siq bien ne tok,,mendoj ne vete,a thua mos ndoshta dashuria jon nje dit do te tretet siq treten keto gjethe prej kesaj peme te bukur,,,,jom e hutuar dhe vetem mendoj te kaluaren,mendoj dashurin qe ndjej per ty,,
Deshta qe permes kesaj stine te bukur te vije ndonje stin tjeter siq eshte Pranvera sepse ne at stin edhe dashuria jon me duket qe ngjallet,,siq ngjallet natyra me zbukurimin e saj,,por koot edi qe pas vjeshtes eshte shum larg pranvera por thjesht po shpresoj ne mendimet e mija,,,sepse dimri e ka rradhen te vije,,e kom frik prej kesaj stine sepse mendoj qe dashuria jon do ti perngjaj kesaj stine,,do te jet dashuri e ftoft,,
Me shpres e pres Pranveren dhe me plot gezimm se vetem kjo stin ma ngjall dashurin time qe me duket eshte ka vdesss

Te pres Mi amore,,,,
Pritja gjithmon te sjell diqka,,dikuj geezim e dikuj ndoshta edhe hidherim,,,por nuk e di se qka do te me sjell muaa,qe po e pres Yllin tim qdo dit e me teper,,kaluan nje vit e gjysm qe jom bashk me ty edhe pse takimet tona kan qen te pakta,por dashuria ka qen e madhe,,sepse e verteta eshte qe ti je shum larg nga un shumm,,je ne at mergim te shkret,,
Une qdo her ndjej mungesen tende,,qdo her pres edhe them me vete kur do te kthehet i dashuri,,e ta shoh njeher fytyren e tij engjellore qe me ben shum te lumtur,,qe ndjej veten si ne parajs kur te jem afer tijj..
LUtem Zotit qe kjo pritja ime qe kom per ty i dashur,,te me sjell se paku nje fije shpres,,nje gezim sado i vogel te jet,,,vetem dua qe te shoh,,ti shoh ata syt e tu aq te bukur,,edhe te gezohem njeher ne jete dhe ta largoje prej emndimeve te mija ket pritje qe mu ka ber si hije,,edhe shpresoj qe te vjen dita e ti jap fund pritjes timee,,e qe te jetoj me ty.....?e lumtur e mbushur plot dashuri.

Me lot nder sy me kujtohet zeri yt,fjalet e tua dhe ledhatimet e tua.
Per nje moment ndalem dhe mendoj,ku je ti tani,ku jane tani fjalet qe mi the,ku jane tani premtimet qe mi dhe??? Tani me nuk ka asgje,tani as lotet nuk pikojne,qdo gje eshte tharre qo gje eshte e vyshkur,Me nje deshperim te thelle e kap koken me duar dhe them:
Sdua ta kujtoj,zhduke o koke e mallkuar kete kujtim qe me vret ,zhduke ate qe me lendoi,zhduke ate qe se meriton ta kujtoj.
Te papriturat e jetes me sjellin ne nje varh te pakapercyeshem trishtimi.Te desha shume,te dua dhe tani do te te dua deri sa te vdes.Perse sme kupton??
Perse krenaria jote eshte aq e thelle,perse kur une te duamperse kur thua qe me don???
Jo,smund ta besoj me,smundem me ta mashtroj veten,jo nuk dua ta helmoj veten.
Mjaft ishte,mjaft dhimbje mjafat durova po po bile durova shume.Edi qe asgje ska kuptim e di qe as lotet sjane sherim .
Jetoj me ty,fle me ty,por edhe mundohem te te zhduk ty.Me kohe qdo gje kalon por dhimbjet e zemres jo askush kure nuk i sheron.dashuri.

Nuk e kam dit cka eshete dhimbje . Nuk e kam dit qe Dashuria mundet me dhimt aq shum e ka aq fuqi te madhe . Shum persona kan ne jeten time dhe shum i kam lendua ato .
Asnjehere me pare nuk e kam kuptu . Kan qene shum te cilet me kan lutur per dashuri,kan qajtun,kan qene te lenduar , por asnjehere nuk e kam ditun se sa shum dashuria dhemb. Nuk jam barazu me fjalet e tyre dhe te lotve , veq pa dije i kam shkelur.
Kur me thojshin se ndjejn dhimbje nga mbrendsia e cila dhibmje ngadal po i mbyt un gjithmon kam mendua qe eshte krejt ajo ren dhe Dashuria nuk te dhemb aq shum. E kam ditun qe askush nuk mund te jep krah por asnjehere nuk kam mundur ta kuptoj qe mundesh ta ndjesh at dhimbje.
Deri nje dit . Diten kur ti shkove . Ditet e para nuk kam ndjer aq dhimbje se kam pas shpres qe me kthehesh. Kam prit nga dita ne dit e kam besuar qe ke me mu kthye qe gjithmon me ke folur qe me don edhe un te kam besua. Eh nuk e kam mendua qe dashuria jote aq leht ka kalua e me ke harua. Nuk kam mendua qe nje jav e ndarjes ka me prish nje vit qe kemi kalua bashk . Por ty me nuk ishe . Nuk u ktheve dhe nisa ta kuptoj se krejt ka mabruar ne mes nesh. Atehere filloi shum te dhemb . Ndjeja dhimbje te madhe ne gjoks te cilen nuk mundesha me kontolu.
Ndjeja nje shprazetin ne mua dhe deshir te flakt e te madhe veq edhe njehere te te shoh edhe pse me nuk jam e jotja.
Eh qe tani kam nis te kuptoj krejt ato qe me kan folun qe dnejn dhimbje . Akush nuk mund ta kuptoj deri ati qe ti ndodh. kam ndjer dhimbje qe mbyt krejt ne mua , shbimje qe me qon veq ka vdekja , vdekje e nje trupi te vajze e ciles shpirti i ka vdekun kah moti. A cka eshte ai trup pa shpirt ? E vetmja qe me ndalouna isht dashuria e prinderve te mi e cila un kam qene e vetmja gje ne jeten e tyre e nuk kam mund at me ua mar. Kam qene te rezikoj veten dhe te jetoj ket jete pa ndjenja veq prinderit e mi te jen te gezuar.
Kam jetuar ne fer. Secila dit me ka nis me mendime tek ti e ka perfundua ne lot per ty. Kam humbur krejt deshiren per gjithcka ne jet. Kam dalun me shoqeri shum me kan folur qe me gjej ndonje qe mund te me ndihmoj e me te haru , por asnjeri nuk ka mundur te mendoj edhe tek ne mendje nuk mund te jem me ndonje tjeter . Te kam dashur vetem ty e cdo nat jam lutur per kthyerjen tende. Shpresa gjithmon ka qen ne mua shrpresa e cila linde cdo dit, a vdiste cdo mbremje per qe kam ditur qe edhe nje dit kaloi pa ty. Me ka mbetur krejt ajo lidhja me ty , e qeshura jote, buzet tua , duart tua , qe gjithmon me ke be te gezuar . Por kam shku perpara . Deri ne at dite kur te pash ty dhe at tjetren , deri ne diten e marteses . Erdha me te pa edhe pse ka dhimbt qe asnjehere perpara por e durova at dhimbje .
Ishe aq i bukur . Shiqova ne ftyren tende duke kerkua shenja te dhimbjeve por nuk i pash . Pash vetem te qeshur qe gruas tende i ndihmoje me dal nga keri . Qe deri tash kuptova qe mes nesh ka mar fund . kuptova qe me kur nuk do te jesh i imi . Ti tani i takon asaj , gruas e cila asnjehere nuk do te mund te te dashuroj siq te dashuroj une. Ne at mbremje krejt bota u bermbys ndjeja qe eshte fundi i botes dhe bi ne grop prej te ciles nuk ka kthim . Edhe vet nuk e kam dit se si e kam perjetu at dit , dhe gjith ditet tjera qe kam mendua ne ty dhe ne gruan tend , duke ditur qe tani asja ja jp krjet mua qe mi more qe un asnjehere me nuk do ti kem.
Por ja ende jetoj ende jam ketu , jetoj ne te kaluaren qaj per dashurin e shkruaj per ty ne njerin kush pa drejtesi me denoj me denim me vdekje edhe pse e di qe ti nuk ke me lexu ket leter ketu por ti edhe pse nuk je me mua gjithmon do te jesh ne zemren time .

-----------------------------------

Gjithmon kam dashur qe ta them
Por nuk di si ta them
Ata them apo mos ta them
Se baba dimri nuk egziston.....

-----------------------------------


Enderroj të paprekshmen
enderroj për dike
enderroj p er dicka enderroj për një bukuri me
të cilen jam dashuruar
enderroj për paprekshmerine
qe me rri pran por qe e kam lerg dhe se prek dot .

-----------------------------------

Sikur të vdes dhe të rilind
perseri un do jem për ty
dhe vetem për ty

-----------------------------------

nuk jam poet
qka shkruej poezi
po jam një djal
qka po vun për dashuri.

-----------------------------------

A e din sa shum të du
Ni roman ta kisha shkru
Ne shtyp e kisha botu
Ne biblotek e kisha dergu
Fmit ton e kishin lexu
Kishin pyt kush e ka shkru
Babi Mamit ja ka kushtu.

-----------------------------------

Disa her ne ender buzet ti kam puthur
Dielli me ka gjetur për ty duke u lutur
Do ta kisha fal gezimin e ksaj bote
Vetem qe ta dija a jam sonte endrra jote.

-----------------------------------

Me prit sonte n'enderr do të vi
Por mos u tremb flej perseri
Zdo të trokas ne der as zdo të zgjoj
Do të puth leht dhe prap do të shkoj.

-----------------------------------

O mesazh i bukur shko ku t'them un
Nese e gjen n'gjum puthe niher shum
Nese e gjen t'zgjuar tregoj se nte jam duke menduar.

-----------------------------------

ama t'puth ama t'prek..un për ty po du me dek..
hajde afromu ngat...tu met pas ngat nat pernat..
buzet mi ki qershi..ti je për mu e un jom perty

-----------------------------------

Ndjehem quditshem...
Me duket se qdo ditë të jetes sime e kam kaluar me ty.
Kam ndjenjen se të kam prane,kam ndjenjen se ti ende po me mbron pertej asaj
largesie të pafund.
Une ende po jetoj me ty,por nuk e di a po jeton edhe ti me mua....
As drita e diellit nuk mi ka verbuar syte sa mi ka verbuar shkelqimi i syve
të tu.
Ah!!!!
Sa me mungon ai shkelqim.
Me mungon aq sa me mungon ti.
Nese dashuria është kaq e qmueshme pse Zoti e nderpreu ate.
Me mungon zeri yt engjellor
Kam shum nostalgji për aromen e lekures tande,me shumë se qdo gje me mungon
ajo
Sot ndihem quditshem,sepse kam gabuar shumë here me ty.
të kam bërë të ndihesh keq,e për qudi asnjehere nuk jam penduar me shumë se
sot,dhe sot me shumë se kurre po ndjej nostalgji për Ty......
të humba për gjithmone por ende e ndjej pranin tende tek une.

-----------------------------------

U NJOHEM ME një VESHTRIM,
U MIQESUAM ME një PUTHJE,
U ENDEM NE VORBULLEN E DASHURISE
SI DY të VERBER...
U DASHURUAM.
JETUAM të LUMTUR për një CAST,
VETEM për një CAST...
U NDAME ME një PUTHJE...

-----------------------------------

Puthjen qe ta dhurova/Ti me të jeton/
Dhe shpreson e shpreson....një puthje të tille shpirti yt prap ta perjeton/
Puthje qe të shkrin dale ngadale/Puthje qe të jep një dridhje/
Ty të mesova se si të puthesh/Ngase nuk i kishe me puthje as 2 lidhje

-----------------------------------

U NDAME ME një PUTHJE.
VETEM për një CAST..
JETUAM të LUMTUR për një CAST,
U DASHURUAM.
SI DY të VERBER...
U ENDIEM NE VORBULLEN E DASHURISE
U MIQESUAM ME një PUTHJE,
U NJOHEM ME një VESHTRIM,

-----------------------------------

Puthja ne dore=adhurim
puthja ne faqe=dua të jemi vetem shoke
puthja ne qafe=kam nevoj për ty
puthja ne buze=të dua ( dashuri )
puthja ne vesh=tallje
puthja ne ndonje vend tjeter=le të mos kalojm larg njeri tjetrit
shikim ne sy=puthme
luajta me floket=smund të jetoj pa ty
duart ne belin tand=të dua aq shum sa ste le dot të ikish.

------------------------------------

Kam deshir të shof me sy,
qe gjithmon të jam me ty.
Kam deshir ty të takoj,
vetem ty të dashuroj.
Kam deshir prap e jotja t`jam,
se pa ty asgje nuk kam.
Kam deshir dhe një qellim,
bashk me ty t`jam gjer n`amshim...
Sa yje ka nata nuk mund ti numroi
sa të dua zemer nuk mund ta besosh
ket dashuri mos ja trego as kujt
se zemra ime nuk i takon gjithkujt.
Sikur qelli të ish letër
dhe deti të ishtë bojë,
nuk do shkruaja azgjë tjetër
vec se ty i të dashuroj
E di Qdo gje është KoT
Por Un Ty SmunD të HaRoJ "TË DUA

------------------------------------

Shi apo lot ?
Ndoshta për ty qava kot
Ndoshta qaje ende për ty
Ndoshta sepse Zemra me esht thy
Eci neper eresire
Skam asgje vetem një deshir
të të shoh edhe niher
të të puth si ngaher
të të shtrengoj dhe të ledhatoj
të të shikoj dhe të perqafoj
Por prap un ne vetmi
Lot apo shi ?
Loti im esht fshehtesi
Diqka i fsheht për dashuri
Shiju esht i lirë
Bjen dhe ndalet me deshir
Loti pikon dhe sdin të ndalet
Kjo vetem nga zemra nvaret
Sa e bukur qenka Bota
Kur të jesh ti ne vetmi
Por sa e poshter ishte Bota
Kur të bijesh ne dashuri
Po ende pergjigjen smun ta gjej
Sdua veten ta genjej
Prap un shetis ne vetmi
Qfar esht kjo qe rjedh nga faqja
Lot apo shi ?
të lutem zot ti me ndihmo
Nga kjo smundje me shero
Jo smundet smundje kjo të jet
Kur zemren tende tjetri ta ket
Kthema Zemren
Kthema lumturin
Edhe Buzeqeshjen
Edhe Ardhmerin
Kthema Shpresen
Edhe Jeten
Kthemi të gjitha qe mi more
Dhe meri të gjitha qe mi solle
Ende un jam ne vetmi
Ende nuk e di
A esht LOT APO SHI ???

--------------------------------------

po ecnim ne rrugen e lagur
ndoshta nga shiu i loteve tane
sa shum me mungon sot kjo rrug
aty ku u njohem dhe u ndam

ne rrugen tone të dshur
une erdha perseri
ish mbush me gjethe të verdha
sa e zbrazet mu duk ajo pa ty

as pema se dashka me gjethen
pameshirshem i rrezoi mbi toke
se di pse me erdhi kaq keqe
me shiun edhe une derdha lote

--------------------------------------

Mu perzi Loti me Shi,
E hupi Gjelpimin e Ti,
Pa deshir Loti me Pikonte,
E Mashtroj Zemra se e Donte,

Edhe Zoti ma pav Dhimbjen,
E n´shoj Shiun e Mumurimen,
E n´shun Lotin Syt e Mi,
Mu lag Ftyra si me ra Shi.

--------------------------------------

Vaji i Bilbilit



Nje bilbil i bukur
shum nete po kendon,
dashurin e humbur
me lot po e vajton,

ai bilbil i bukur
me ze qe po qane
ndarjen e të dashures
me lot po e lan,
at bilbil te gjor
ska me kush qe e ngroh,


plaget e tij ne zemer
ska kush ja sheron,
ai bilbil nga dal po deshprohet
zemra e tij edhe nga dal po coptohet,

vajto bilbil vajto
per fatin tend të zi
se edhe mua me ngjau
e njejta " Tradheti "

-------------------------------------

Mos e zemero buzen
Që vec ty të qeshi
Mos e mundo zemren
Që vec ty të deshi
Mos e mbush me lot
Syrin tim të zi
Mos e braktis ti mos
Këtë DASHURI

-------------------------------------

Ku je e ku të kam
Kur të duhem ku jam?
TI je ne shpirtin tim
Ne zemren time
Aty ku askush gjer sot ska mund të hyj

-------------------------------------

AH UNE E MJERA
SHUM VUAJTJE PO HJEK
DJALIN që E DO ZEMRA
NUK MUNDEM AS TA PREK

-------------------------------------

NE SYTE E MI
MBET vetëm një LOT
të TJERET U DERDHEN
NEPER këtë BOTE

URIME DHE SHUM FAT
NE JETEN E RE
GEZOHU TI ,SE MUA
ME MBULUAN ME DHE

KUR JAM e VETMUAR
VEc NE TY MENDOJ
S'DI A KAM të DREJTE
APO PO GABOJ

SIKUR RRJEDHE LUMI
MUA ME RRJEDHIN LOT
PSE NA U NDANE ZEMRAT
NUK PO E KUPTOJ DOT

ATE ditë KUR MBI TRUPIN TIM
të FILLOJ MBULIMI ME DHE
ME ZEMER të LUTEM MOS ME QAJ
POR FILLOJE një jetë të RE

QKA të SHKRUAJ
KUR SKAM ME fjalë
NUK KAM AS ZEMER
SE GJITHA TI KAM FALE

AJO DASHURIA
që I PATA BESUAR
NE THELLESINE E TOKES
MU ME KA MBULUAR

TREGOJU të GJITHEVE
SI është E VERETETA
THUAJU SE për TY
MUA ME SHKOJ KJO JETA

ERDHI DITA të NDAHEMI
fjalë E FUNDIT E VESHTIRE
JO NUK KAM ZEMER i DASHUR
ME të THENE LAMTUMIRE.

--------------------------------------

Eci Rruges tuj Mendu,Kerkush sem don qysh e Du,
Kerkush spo don mem Kuptu,
Sjam ka di mu ba Rahat,
Don mem kap ne Zemer Infrakt

--------------------------------------

TREGOJU të GJITHEVE
SI është E VERETETA
THUAJU SE për TY
MUA ME SHKOJ KJO JETA

--------------------------------------

Oh Moj Vajz?!
Jam met si një Pik? Uj? ne Deg?,
Ashtu si pa ty i Mjer?,
Dot? mundohem të mos t`lendoj,
Dashurin tane e Kerkoj,
Se keshtu nuk shkon ma Jeta,
Po e provoj me Fjal t`leta,
të DUA qe BESA.

--------------------------------------

U k`naqem ne Gyrbet,
Kem ba Pare ah mos Vet,
Tuj ble BMW_eja,
Sillem pshtjillem k`nena Anena,
Jem bas i Shtaz T`egra,
S`dim qa asht Nera qa asht Feja,
Gati kem harru me Fol Shqip,
S`ka dert ja futim Gjermanisht,
Ja bajm ``Was du Sagen``,
Harrum Traditat, harrum Marren,
Nuk dim qa asht Respekti,
Hahem,Shahem Rrehem nermes Veti,
Tash spo di qka me ju Than,
Jena shkep n`kater An,
Veq mane n`mend ju Gjithmon,
Shqiptar nuk ka mat mir se Vendi JON.

--------------------------------------

Po pi Duhan sukur mem pas Dek Dikush,
Sukur une nuk të don Kerkush,
Mir set Pava,
Keq se u n`dava,
Pse m`bani Nana,

N`reze t`hanes po të Sho,
Nuk t`harroj jo jo,
Jam si Ujt?,
Kat shkon kam met Rujt,
Ishalla Zoti e ka Shkrue,
Ne ty me u Dashurue.

--------------------------------------

ERDHI DITA të NDAHEMI
fjalë E FUNDIT E VESHTIRE
JO NUK KAM ZEMER i DASHUR
ME të THENE LAMTUMIRE.

--------------------------------------

të Dua
të dua sa çmenduria!
të dua me shumë se gjithesia!
të dua të me besosh!
të dua qe të me dashurosh!
të dua nen henen me vezullime!
të dua nen dritat me shkelqime!
të dua me ndjenjen me të madhe!
të dua edhe me merzi apo halle!
të dua sa kurre s'ta them dot!
të dua me shumë se çdo gje ne bote!
të dua me çdo dashuri!
të dua vetem ty të dua, të dua kaq shumë!
të dua pafundesisht si një rryme

sepse vetem me ty ne kete JET ........ une mund të jetoj!
të dua dhe për ty Enderroj!
të dua, por edhe të adhuroj!
të dua sepse me do edhe ti!
të dua o e vetmja imja dashuri

--------------------------------------

Kur t`mi puthsh Buzt e Mija,
Ather e kupton se ?ka asht Dashurija,
I lutesh Zotit kurr mos mu n`da,
Ke mem lyp gjdo Dit? mem Pa,
Tuj mendu për mu Dit e Nat?,
T`doket Dita 1 Sahat?

--------------------------------------

Ja nisa ty Zemer diqka met Shkrua,
Boja Lapsit mu Hargjua,
E preva Gishtin dhe Vazhdova,
Me Gjak e Lot e z`bukurova,

--------------------------------------

Kur mendoj un për Ty,
Po me mushen me lot k`ta dy Sy,
Me jetu pa ty nuk ish Kullaj,
Po shkruj dhe po Qaj,

--------------------------------------

Shum po kam qef me ty me Nejt,
Ti për mu je si Shejt,
Je për mu si Flaka Qirit ne Errsi,
Si i Burgosuni ne Liri,

Me pik t`fundit t`gjakut po e m`baroj,
Dhe një Deshir po ta Plotsoj,
Lexoj ket Poezi dhe Mendo,
Un jam aj qe po e kërko.

--------------------------------------

Kjo Bot ish e Madhe,
Kish Njerz Tyliqfare,
N`daq t`bardh n`daq t`zi,
Do t`mir e do t`kqi,

--------------------------------------

Ka t`shkojsh Shqiptar,
Krejt Boten dojm me Marr,
Si Popull Shqiptar zor me Gjet,
Jam Krenar Metvertet,

--------------------------------------

Si mat Vjetrit ne Ballkan,
Na paten Inatin e t`bashkum nuk na Lan,
Por Shqiponja shkon e Vjen,
E kshtu t`ndam nuk na Len,

--------------------------------------

Por Shqiptari k`ta e Din,
Duhet edhe pak Durim,
Her do kurdo Shqiponja Sulmon,
E kret Trojet tona i Bashkon,

--------------------------------------

Një mesnatë i trishtuar, po mendoja
I drobitur i dërrmuar
Dhe qëndroja mbi një vëllim të harruar,
Me kokën mbi të.
Një trokitje kam dëgjuar, një goditje shumë
Të lehtë.
Që ishte gati në të shuar te dera, përmbi të.
Ndonjë vizitor troket te dera, po mendoja
Për këtë
Kjo do të jetë, asgjë më.
Ah e kujtoj mirë, atë natë dhjetori krejt të nxirë.
Thëngjijtë duke u shuar, hijen linin dhe terr
sillnin në çdo orë.
Isha në ankth të vinte dita, më kot gjithë natën
Prita.
Që librat të qetonin plagën për të dashurën
Lenorë
Vajzën rrezezjarrtë që në qiell quhet Lenorë
Po në tokën tonë, pa emër përgjithmonë.
Perdet e purpurta, të lehta, prej mëndafshi,
me fëshfërimë,
Po me futnin drithërimë që s'e kisha ndjerë
kurrë, si atë.
Kur zemra dridhej krejt, që të ishte më e qetë, i thoja se një mysafir, kërkon të vijë tek unë,
tashmë.
Ndonjë vizitor pa shpresë, kërkon të hyjë
tek unë tashmë.
Kjo do të jetë, asgjë më!

Ndërkohë mora zemër, të mos prisja asgjë
tjetër.
Dhe i thashë: "Zot a zonjë s'e dëgjova atë
zhurmë.
Atë trokitje aq të lehtë, po dremisja krejt i
qetë.
Kërkoj të falur, që në fillim asgjë s'dëgjova
unë"
Pas kësaj i tronditur, i habitur, derën hapa unë.
Errësirë, asgjë më shumë!
Po vështroja i hutuar, nëpër drithma i tmerruar.
Po dyshoja, ëndërroja, ç'të ishte ajo zhurmë.
Shihja ëndrra që askush s'i kishte parë, në
qetësinë e heshtur nga ç'do anë.
Veç një tingull kisha ndjerë, që e thoja si në
gjumë,
Dëgjoja Lenorë, si jehonë-zhurmë, që e
pëshpërisja i përgjumë.
Vetëm kaq, asgjë më shumë!
U ktheva në dhomë, me shpirt të përvëluar,
i hutuar
I shqetësuar, befas trokitje më të fortë dëgjoj
unë.
Në dritaren mbyllur mirë, po troket ky
fatnxirë,
Do vështroj, që të gjej kush e solli këtë
zhurmë,
Ta zgjidh këtë mister, të qetësohem nga
kjo zhurmë.
Është era, asgjë më shumë!
Dhe s'e zgjata, dritaren e hapa, me flatra plot
me pende,
Hyn një korb si i shenjtë, hijerëndë pa thënë
asgjë,
Pa qëndruar, si një zot a zonjë, i lashtë si
atëherë,
Mbi një bust Palade përmbi derë, pa bëre gjë.
Ulet në të, pa një zhurmë, pa kërkuar tjetër gjë.
Vetëm ulet, asgjë më!
Ky korb plot shkëlqim, solli gaz në tmerrin
tim,
Nga kjo pamje kaq krenare që e mban
korbi me zor,
"E shoh që të kanë qethur, po nuk je zog
i trembur,
Pa ma thuaj korb i zi, emrin tënd mbretëror
Në brigjet e nxira të Plutonit, ku je zot
mbretëror. "
Kërret korbi "Nevermore"
Mbeta krejt i habitur kur dëgjoj të ketë
thërritur,
Korbi fjalë që dridhen brenda në kraharor.
Askush nuk mendon të dëgjojë zog të zi, që
flet si njeri
Dhe kërret pa pushuar, i tmerruar mbi bustin
skulpturor,
Me zë këngëtor, përmbi bustin skulpturor.
S'e ka emrin "Nevermore"
Ky korb kaq krenar që rri vetmitar, vetëm thotë,
Ato fjalë, që i solli nëpër botë, në acarin dimëror.
Ato vetëm ka në shpirt, vetëm ato pëshpërit.
Po do të ikë në agim, të më lërë të pashpresë,
në terror.
Si të tjerë do të shkojë, që të mbetem në terror.
Kërret korbi "Nevermore"
Tashmë i trembur nëpër natë, që qetësia u
prish prapë
S'ka dyshim me vete thashë, që ky korb
pa humor.
Këto fjale vetëm di, këtë refren kaq të zi.
Ndonjë zotëri i shkretë, ia ka thënë atë prorë,
Dhe tani, mbushur me melankoli, korbi thotë
prorë.
Vetëm "Never, nevermore"
Ai vazhdonte atë avaz, dhe në fytyre më sillte gaz.
Një kolltuk që ngjallte shumë kujtime, në këtë orë.
E çova para derës sime, i zhytur në ëndërrime. Kërkoja të mësoja, ç'do të thotë ky korb-horr.
Ogurzi, i drobitur, i vrenjtur, faqezi,
ky korb-horr.
Me kërrkërimën "Nevermore".
E vështroja si i ngrirë, i zhytur në mendime,
Korbi me sy prej vetëtime, në dritën e përkorë.
Po e digjte zemrën time, mbi mbulesën kadife,
Që një llambë e ndrinte atë atje me ndriçim
shkëlqimor,
Në ngjyrën vjollcë thosha: ajo në ndriçimin shkëlqimor
S'do të ulet "Nevermore"
Papritmas kisha ndjerë, një arome, një si erë,
Që një engjëll e kish sjelle me temjanin mbretëror.
Me tingëllima, po pa u dëgjuar, mbi qilimin
pushmbuluar.
Fatkeq, zoti nepenthë të ka sjellë dhe lëng qiellor,
Lenorën të harrosh, pra pije tashmë lëngun qiellor!
Kërret korbi "Nevermore"
Profet thirra shpirtnxirë, zog a djall i pamëshirë,
Po profet je, ndonëse tashmë ke nur djallëzor.
Je i trishtë, po i patrembur, ke ardhur ti tani,
Në këto brigje me vetmi dhe magji, në shpirtin e gjorë,
Ne Galad a ka balsam të qetojë zemrën e gjorë.
Kërret korbi "Nevermore"
Profet thirra shpirtnxirë, zog a djall i pamëshirë,
Po profet je, ndonëse tashmë ke nur djallëzor.
Për këtë qiell dhe për këtë zot, që të dy
i falemi sot,
Thuaji shpirtit a do të gjejë kur të shkojë
në qiellin engjëllor,
Vajzën rrezezjarrtë që quhet Lenorë në qiellin
engjëllor.
Kerret korbi "Nevermore"
Le të jetë kjo tingëllimë për ndarjen tonë,
thirra nëpër dhomë.
Shko përsëri, te Plutoni sterrë i zi, nëpër terrin
shkëmbor.
Pendë ti mos lër asnjë, mos më mashtro më.
Lëre bustin ti tani, të jem në vetmi,
ti korb - horr,
Hiqe sqepin nga zemra ime, hiqe formën
e mallkuar o zog - horr!
Kërret korbi "Nevermore"
Dhe mbi bust qëndron përherë, pa lëvizur
korbi sterrë.
Mbi Paladën ngjyrëzbehtë, me vështrimin
tmerr - terror,
Qëndron i hutuar, me sy të përvëluar, duke ëndërruar.
Dhe drita që mbi të bie, lëshon poshtë një si hije, me valëzim drithmor.
Dhe shpirti që më mori theror, në valëzimin drithmor,
S 'do te ngrihet - nevermore.

O mik, i dashur mik!
I sëmurë tashmë lëngoj!
Nuk di, kjo dhimbje nga vjen,
Era kudo fishkëllen.
Mbi fushën e zbrazët gjëmon!
Si lëndinat bari në shator,
Trurin alkooli pushton!
Veshët në kokë më tunden,
Si krahë zogu në fluturim
Koka nga qafa kërkon të shkëputet.
Të rrijë më, s'ka durim.
Njeri i zi!
Njeri i zi!
Njeri i zi!
Në shtrat je ulur tani
Njeri i zi!
Dhe gjumi s'më vjen në sy.
Njeriu i zi!
Sjell një libër - çudi
Dhe ulet tek unë, aty
Si mbi një murg të ngrirë
Lexon dhe psherëtin
Për një rrugaç që s'ka nder
Dhe mall në shpirt të sjell
Njeri i zi!
Njeri i zi!
Dëgjo, dëgjo!
Më thotë ai.
Nga libri mëso
Planet e ëndrrat, që ky njeri
Pati aty!
Ku sharlatanë ka plot,
Në atë vend-neveri.
Por dëbora në këtë vend të zi,
Në dhjetor shtrihet, plot bardhësi.
Dhe tufanet që fryjnë,
Sjellin gaz-lumturi
Horr i poshtër, ish ky njeri,
Po prapë, lezet kishte plot.
Nga soji më i mirë që ka kjo botë.
Ishte i hijshëm,
Madje dhe poet
Më i fuqishëm se
Njerëzit e tjerë.
Një farë gruaje
Mbi dyzet vjet
E quante të ndyrë. Po,
E kish miken e vet.
Njeriu i shkathët
Është i lumtur,
Thotë ai.
Po kush e di,
Ai që nuk ka shkathtësi
Nuk ndjen lumturi.
Nëse guxim do të kesh
Gazin e jetës, patjetër do të gjesh.
Në shi dhe furtunë,
Në dallgët e jetës
Kur halle ke shumë
Qesh...dhe patjetër,
Gëzimi vjen prapë
Ky është arti më i lartë.
Njeri i zi!
Qëndro tani!
Ti s'ke mësuar vërtet
S'je zhytës që futesh në det.
Ç'më duhet mua të di,
Për një skandaloz poet,
Të lutem ik dhe shko
Një tjetri ia thuaj këto!
Njeri i zi!
Vështron me neveri.
Sytë tashmë ia mbulon
Një vrer që jeshilon
Sikur do të më thotë
Që jam horr dhe kusar.
Që vetë vjedh në këtë botë.
Pa turp, ç'ka tjetri ia marr.
O mik i dashur mik,
I sëmurë tashmë lëngoj,
Nuk e di kjo dhimbje nga vjen,
Era kudo fishkëllen,
Mbi fushën e zbrazët gjëmon.
Si lëndinat, bari në shtator,
Trurin, alkooli pushton.
Nata krejt e acartë
Udhëkryqi i heshtur qëndron,
Dhe unë i vetëm n'dritare
As shok, as mik nuk kërkoj.
Stepa krejt e mbuluar,
Me pluhur të butë, gëlqere,
Drurët në kopsht kanë qëndruar
Të heshtur, si kurrë ndonjëherë.
Tutje-tëhu dëgjohet,
Një zog i orëve të liga
Dhe drurët - kalorës marrin,
Trokthin e çmendur, nga frika.
Po ja, duket njeriu i zi,
Ulet në kolltuk përsëri,
Cilindrin nga koka e heq,
Kostumin me forcë zbërthen.
Dëgjo! Dëgjo!
Po gërhet ai.
Më afër më vjen
Të më shohë më mirë
Dhe vazhdon:
Nuk kam parë njeri, më të poshtër se ti
Që pa gjë pa shkak
Të rrijë në gjumë, çdo natë.
Ndoshta i gabuam jam!
Shih si duket lart hëna.
Pra lëri o mik, këto gjëma
Lëri proçkat mënjanë.
Ndoshta tashmë ajo vjen.
Me shalat tamam si kërcu.
Dhe ti fillon e lexon
Vjershat që shkruan këtu.
Ah! Sa i dua poetët!
Këdo ata e zbavitin.
Sa herë takohen me njerëzit,
Avazet e tyre nisin.
Një vajze fytyrën me prenka
Poeti me flokë të lëshuar
I flet për botë të tjera
Për epshin që s'ka të mbaruar.
Nuk e di, aspak s'e kujtoj
Atje diku në një fashat
Jetonte një djalë në kalugë
Apo ndoshta, ish në Rjazan.
Tashmë akoma s'e di...
I kishe sytë e kaltër.
Dhe flokët të verdhë flori.
U rrit,
I hijshëm,
Madje dhe poet,
Më i fuqishëm
Se njerëzit e tjerë.
Një farë gruaje
Mbi dyzet vjet,
E quante të ndyrë. Po,
E kish miken e vet.
Njeri i zi!
O mik i ndyrë
Fama jote tani
Kudo ka hyrë
Këtë famë e ke ti,
Njeri i zi!
Me tërbim i sulem,
Me bastun e qëlloj
Në fytyrën e poshtër
Dhe krejt e dërrmoj.
Hëna tashmë ka vdekur
Në dritare zbardh agimi
Ah! Moj natë,
Natë e tmerrshme trishtimi!
Me cilindrin në kokë qëndroj,
Askush nuk është me mua
I vetëm jam
Para pasqyrës, që kam copëtuar.

Shpesh kujtoj një qytet të bukur,
Që ndodhet te bregu në det
Shpesh atje në ëndrra përkundur,
Në rrugët e dashura në qytet
Më kujtohet rinia dhe gëzimet e saj,
Një këngë e Leplendit kënduar me zjarr.
Ajo më thotë prapë, përherë:
"Dëshira e fëminisë, ikën si erë,
Kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
Hijet e pemëve para syve më rrinë
Duket sikur ngadovezullojnë
Dallgët dëgjoj, në detin - oshëtimë,
Ishujt Hesperajde që më thonë
Për ëndrrat e bukura që ndrijnë si ar.
Ajo këngë e vjetër më djeg si zjarr.
Ajo drithma më fut kudo, përherë:
"Dëshira e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
Kujtoj sorkadhe dhe zogj të harbuar,
Dallgë deti që sjellin gëzim.
Detarë spanjollë mustaqembuluar,
Bukurinë e anijes që është në lundrim.
Magjinë e detit me ngjyra si ar, Magjinë e këngësplot afsh e zjarr
Atë këngë e kujtoj përherë:
"Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
I kujtoj dallgët që sulen në det,
Fortesën mbi kodër që rri mënjanë.
Krisma gimi që rrahin në breg,
Që mbushin hapësirën në çdo anë.
Mbrëmjet e bukura me ngjyra si ar,
Melodinë e këngës kur merrte zjarr
Ajo dhe tashmë më rrënqeth përherë:
"Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
Kujtoj gjithmonë betejat ditë e natë,
Gjëmime lufte si dallgë - tërmet.
Kapitenë të vdekur, luftëtarë pa jetë.
Në varret që shohin vetëm det.
Tashmë valë ka në çdo an'
Dhe ajo këngë vajtimi thënë me zjarr
Me drithma më thotë përherë:
""Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
Era rreh mbi kupola gjethesh të blerta,
Hije të zymta ka në Pyllin e Drerëve
Miqësi të lashta dhe dashuri të vjetra,
Një këngë sabati që shkon drejt qiejve.
Që këndohej me mall në ato an'
Më kujton vargje me push dhe me zjarr.
Melodia e tyre më ndjek përherë:
"Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
Kujtoj shkëlqime dhe trishtime që vijnë,
Në mendimet e fëmijëve tanë në shkollë
Heshtjen dhe këngët që në zemër rrinë
Dhe profecitë që mbushin shpirtin tonë
Ato janë kujtime që shtrihen pa cak
Që ajo këngë m'i sjell prapë me zjarr.
Ajo këngë që të shqetëson përherë:
"Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".

Për shumë gjëra nuk mund të flas,
Shumë ëndrra mbetën pa jetë..
Shumë mendime zemrën e bëjnë të plasë
Dhe fytyra merr ngjyrë të zbehtë.
Para syve mjegull ka në çdo an'
Dhe fjalët fatale të asaj kënge zjarr
Shpirtin ma zgjojnë për herë:
"Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
Tashmë vetëm hije që ngjallin habi,
Shoh në qytetin tim të vjetër
Po në ajër ka shumë dashuri,
Dhe hijet e tij më futen në çdo zemër.
Drurë të dashur shoh në çdo an'
Duket se këndojnë atë këngë zjarr.
Dhe zemrës i pëshpërit përherë:
"Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".
Pylli i Drerëve ka shumë hijeshi,
Po gëzimi atje si dhimbje të ngjan
Zemra ime në ato vende rri,
Mes ëndrrash dhe endjesh që nuk janë!
Rininë e humbur gjej në ato an'
Dhe kënga e bukur me magji dhe zjarr
Mes degësh dhe fletësh përsërit përherë:
"Dëshirat e fëminisë, ikën si erë,
kujtimet e rinisë, në shpirt janë thellë".

Shpesh për zbavitje, detarët në lundrim,
Marrin albatrosë, ca zogj të mëdhenj deti
Që ndjekin anijen me përtim në rrugëtim
Kur kjo rrëshqet mbi zgavra tmerri.
Sapo mbi dërrasa, ata i lëshojnë,
Këta mbretër të hapësirës së kaltër
Ulin me dhimbje flatrat që bardhojnë,
Si lopata lundrimi në rërën e lagësht.
Ky udhëtar me krahë bëhet i plogët
Shformohet dhe shëmtohet, s'ka më bukuri,
Dikush i prek me llullë sqepin e dobët,
Tjetri e përtall, çalon përbri tij.
Poeti ngjason, me këtë princ kaltërsish,
Që sfidon shigjetarin, përqesh stuhinë
Po kur në tokë ai ulet sërish
Krahët gjigandë si pengesa i rrinë.

Shumë vite kanë kaluar,
Në një mbretëri të bukur plot magji.
Afër detit jetonte një vajzë e dashuruar
Me emrin e shtrenjtë, Anabel Li.
Jetonte ajo vetëm duke menduar,
Të më deshte dhe t'i shfaqja dashuri.
Ishte e freskët, e brishtë, e dashur,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dhe unë isha i ri
Dashuria jonë, kalonte çdo dashuri.
Sa e desha vajzën time Anabel Li!
Engjëjt që rrinin në qiellin e kaltër,
Na shihnin të vrenjtur me zili.
Kaluan vite, ata që na kishin zili,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dërguan një të zezë stuhi,
Që e ngriu, vajzën time, Anabel li.
U sulën engjëjt dhe zbritën në tokë,
E morën atë nga kjo jetë.
E varrosën, më mbytën në lotë,
Në këtë vend afër në det.
Engjëjt që nuk janë krejt të lumtur,
Na shihnin me smirë ne të dy
Oh! Kjo ishte arsyeja (çdokush e di)
Që në këtë mbretëri plot magji
Afër detit, tufani erdhi për ta shkulur
Për ta vrarë, vajzën e bukur, Anabel Li.
Dashuria jonë, qe më e fortë se çdo dashuri,
Që kanë ata që janë mbi ne
Që janë mtë ditur se ç'jemi ne. Prandaj dhe engjëlli që në qiell rri,
Dhe djalli që vështron me zili,
Shpirtin tim nuk e shkulin dot krejt
Nga e bukura ime, Anabel Li.
Hëna kur del, më mbush me ëndrra
Për engjëllin e bukur Anabel Li
Kur yjet janë në qiell më rreh zemra,
Ata flasin, për vajzën time, Anabel li.
Kur valët përplasen me furi, unë rri aty,
Mendoj për atë bukuri
Që e desha me aq dashuri.
Për nusen time, të varrosur te bregu në det,
Në varrin që dallgët e rrahin përjetë.

Gjendja shpirtërore e një dite, që përjetuam
Dhjetë vite më parë në një vend të huaj
Shpirti i shpenguar, i një çasti të lashtë që
Flatrat hapi dhe iku si një engjëll i Zotit,
Zëri i një gruaje të harruar, me shumë
Shqetësim dhe mundim,
Një fund pa ngushëllim, janë sfondi
i mermertë që solli, dikur shtatori
Shtëpi të reja klinikash me pluhur sëmundjesh
Ekstantemike dritare në dyqane arkivolesh.
A mund ta kuptojë dikush, vuajtjen shpirtërore
Të një farmacisti në shërbimin e natës?
Dhoma rrëmujë, kuadratet e dritareve,
Dyert të hapura si varre, si gojë egërsirash.
Një burrë i lodhur nxjerr letrat e bixhozit
Me yjet bisedon, vështron dhe kërkon.
Shqetësohet: nëse te dera të trokasin, kush do ta
Hapë atë? Nëse hap një libër kë do të kërkojë
Në të? Nëse hap shpirtin, kush do ta njohë?
Hallka të një zinxhiri.
Ku është dashuria, që me një të goditur e
Ndan kohën me dysh dhe e saldon prapë?
Fjalë vetëm dhe gjeste. Një monolog monoton
Para pasqyrës, poshtë një rrudhe qëndron.
Si një pikë bojë shkrimi mbi shami, përpihet
Mërzia dhe rri.
Të gjithë në këtë anije kanë vdekur, po ajo
Ecën në rrugën që filloi, kur nga porti u nis.
Si janë rritur thonjtë e kapitenit... dhe oficeri
Që tre dashnore ka në çdo port i praruar...
Deti dallgëzon ngadalë, valët dhe direkët
Mbushen me krenari, dita bëhet më e butë.
Befas shkëlqejnë tre delfinë në të zi, një
Sirenë deti buzëqesh, një detar i harruar shtyn anijen mënjanë, duke e lëvizur në çdo anë.

Vajz' e vogël e mullxhiut
Rritet, rritet si burbuqe
Më zu meraku, mua të ziun
Për buzët e saj të kuqe.
Të isha vëth në vesh të saj
T'i prekja qafën me mall!
Të ishabrez, te beli i bukur,
Te beli që s'më la të qetë
Te zemr'e saj në qoshe srukur.
Të ndieja rrahjet plot me jetë.
Në çaste gazi e vajtme
Ta mbaja fort, në dorën time.
Sigjerdan te gjoksi i ri,
Do desha të qëndroja
Ditë e natë të dëgjoja
Si psherëtin, e qesh ai
Dhe pastaj, ta pushtoja
Pa pushuar në krahët e mi.

Nga ylli, rruga gjer tek ne,
Është e gjatë dhe s'mbaron
Që drita të vijë përmbi dhe
Me mijëra vite do të shkojnë.
Ndoshta ylli s'është më,
U shua në botën errësirë
Po drit' e tij ecën gjithnjë
Tashmë tek ne ka arrirë.
Nga kandili i tij i shuar,
Ndriçimi endet nëpër botë
Ylli shumë pat jetuar,
Por kur vdiq, erdhi në tokë.
Kur dashuria ikën e s'vjen
E mbulon hija e trishtimit
Kujtimi i saj prapë na gjen,
Siç na gjen vala e ndriçimit.

Kur në grackë është kapur dashuria,
Atë që syri vështron, nuk është mëkat.
Tashmë ai nuk sheh, më rrezet e tija,
Nga brenda flet, shpirti i ngratë.
Ai tashmë është dehur, me verë,
Që e piu nga dashuria e vërtetë.
Kur ishe e imja, nuk shkoje me të tjerë,
Më premtove, se kështu do të jesh përjetë.
Dashuria ime, nuk ka për t'u zbehur
Dhe kur të jem larg në syrgjyn
Shkëlqimi tradhton, thëngjillin e fshehur
Dashuria tradhton shpirtin tim.
Vezullimi i syrit, kap dashurinë në grackë,
Toka ku shkel bëhet si fron mbreti.
Sa herë që ti do, do të jemi bashkë
Jam skllavi yt, do kthehem nga kurbeti

Më je betuar, deri në varr,
Me magjinë tënde më ke folur
Se do më duash tërë zjarr,
Po prapë mbetem i pangopur.
Gojën, te fytyra ime e ver,
Fryma jonë s'ka të sosur
Shpirtin tënd, do ta pi krejt
Të vdekshmit janë të pangopur.

U NJOHEM ME një VESHTRIM,
U MIQESUAM ME një PUTHJE,
U ENDEM NE VORBULLEN E DASHURISE
SI DY të VERBER...
U DASHURUAM.
JETUAM të LUMTUR për një CAST,
VETEM për një CAST...
U NDAME ME një PUTHJE...

Shumm NicE njerii